Skończyłam czytać "Kołysankę dla wisielca". Przed chwilą. Przed momentem. I nie mogę... Już muszę. Już muszę napisać. Nie robię tak. Zawsze staram się przetrawić, pomyśleć, porozkładać po nerwach emocje. Tym razem nie potrafię. Ja tej książki nie czytałam. Ja ją pochłaniałam. Pożerałam. Już, teraz, natychmiast. I nagle się skończyła. Nie ma. Koniec. I nie wiem, co robić. Zabierać się za inną? Jeszcze nie mogę. Jeszcze wszystko mi gra. Jeszcze się kołacze po jestestwie. Wszystko boli. Dlaczego ta ksiązka jest taka nienormalna?!Tagi: Hubert Klimko-Dobrzaniecki, Kołysanka dla wisielca, Czarne, książka, książki, depresja, euforia, Szymon. Boro, Islandai,
czytaj więcej...
